Cultuuravond

Onlangs hadden we een cultuuravond. Nu was dit vooral online, maar desondanks was er een bijzonder leuk assortiment aan keuzes voor de invulling van deze avond. Zo kon je gaan voor een muziekavond, een dichtavond, een biosbezoek wat voor je werd uitgezocht, en een online theatervoorstelling. Ik ging voor de laatste. Want ja, muziek, poëzie en dans: dat kan niet misgaan, was mijn gedachte. Naïef natuurlijk, maar dat geeft niet. De voorstelling ging over ruimte geven aan verdriet, rouw over alles wat we nu, ten tijde van Corona, moeten missen in ons leven. Het was een voorstelling die veel werkte met groene schermen, en met dus live muziek, dans en poëzie. Het werd uitgevoerd door een groep van zo’n 6 personen. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar dat is nu juist het leuke aan theater vind ik: je moet open staan voor wat er op je afkomt. Of je dat nu leuk vind of niet. Goed, dan de voorstelling. Het is zowaar lastig te beschrijven hoe het alles nu precies plaatsvond. Vooral visueel gebeurde er heel veel. Allerlei overvloeiende vormen, kleuren en figuren, het ene moment was je in een wereld beland zoals Escher die misschien zou vormgeven, het andere moment had weer meer Picasso-vibes. Ook was er veel moderne dans, en er werden vooral losse zinnen voorgedragen. Of korte verhaaltjes. Wat ze nu precies zeiden, daar kon ik weinig aanvast knopen. Iets met infinity en de digital realm. Het was voor mij evenveel zeggend als wanneer ik tegen u zou zeggen: Be within and without. Heel soms was de overgang van scénes wel vet gedaan: hoe de figuren samen met de muziek langzaamaan vervormden. Daarentegen vond ik het dieptepunt van de show het moment dat (vrij lang) de artiesten snapchat filters op hun hoofd kregen.

Na de tijd werd de show besproken met andere mensen die het online keken. Sommigen vonden het mooi hoe creatief men was geweest met de groene schermen, anderen vonden het vooral erg raar. Ik was zelf Team Raar. Ik vind het eigenlijk ook totaal niet nodig om te rouwen over wat we nu door Corona verliezen. Naast dat iedereen al dagelijks erover klaagt, kan het nog zoveel erger met ons leven gesteld zijn. Morgen kan ik in een rolstoel zitten. Mijn hersencapaciteit verliezen.

Goed, dit alles neemt niet weg dat ik het uitje erg de moeite waard vond. Ik heb weer mijn blik verlegd, ben uit mijn comfortzone gegaan, heb met mensen ervaringen opgedaan: dat is wat ik graag met regelmaat wil doen. En dit is ook één van de redenen waarom ik voor VGSU heb gekozen. En daarmee word ik nooit teleurgesteld! – Joël